คือเมื่อก่อนตอนเราม.2 ทุกเสาร์อาทิต เราต้องไปนอนบ้านปู่กับย่า เวลาเราไปเราก็จะไปเล่นกับลูกพี่ลูกน้องตามภาษาเด็กน้อย-3- คนที่บ้านนั้นก็มีปู่ ย่า ป้า ลูกป้า(ก็ลูกพี่ลูกน้องเรานั่นแหละ) เเล้วก็ยายทวด ปู่บอกเราว่ายายทวดพึ่งเป็นโรคซึมเศร้าเลยไม่ค่อยอยากคุยกับใครเเล้วก็ไม่ค่อยทานข้าว ทำให้ตัวผอมมากก อยู่เเต่ในห้อง เหมือนคนลึกลับอะ เเต่ปู่ก็ไม่เคยบอกเราเลยว่าทำไมยายทวดถึงเป็นโรคซึมเศ้าเเบบนี้ ทุกครั้งที่ไป ปู่เราจะบอกตลอดว่าถ้าได้ยินเสียงอะไรเหมือนตกลงมาจากใต้หลังคา
หรือเสียงกระเเทกดังๆมันคือเสียงหนูที่ชอบไปอยู่ในนั้น คือตอนเด็กๆเรากลัวมากเพราะเสียงใต้หลังคามันดังมากทุกครั้งที่เราไปนอน เเล้วเราจะไม่กล้าออกจากห้องเลย เเต่มีคืนนึงตอนเราไปอยู่ยาว เพราะปิดเทอม คือเราหิวน้ำมาก แล้วลูกป้าก็อยู่คนละห้อง เลยตัดสินใจลงไปคนเดียวแม่งง [Spoil] คลิกเพื่อซ่อนข้อความ
ใจเด็ดมากกู-.-
คือบ้านเรามี2ชั้นอะ เเล้วตู้เย็นจะอยู่หน้าห้องทวดเพราะห้องทวดอยู่ข้างล่างติดกับห้องครัว เราก็ลงไปเเบบรีบวิ่งมากเพราะกลัวมาก พอเราลงไปเปิดตู้เย็นกะว่าจะหยิบหนมไปด้วยเพราะหิวอีก555 พอเราหยิบเสดกำลังปิดตู้เย็นก็ได้ยินเสียงเหมือนเสียงคนร้องไห้เเต่เบามากอะ เหมือนเป็นเสียงเเหบๆไม่คุ้นหู ในใจก็คิดแล้วอะว่าผีแน่ๆเลยกำลังจะวิ่งเเล้ว เเต่เหมือนเราอุทานออกมาเสียงดังด้วยเพราะกลัว ยายทวดคงได้ยินมั้ง เพราะตอนเราหันไปทางห้องยายทวด เค้ากำลังหันหน้ามาทางเราเเล้วมองเเบบหน้านิ่งๆไม่พูดไม่อะไร เราเลยเเบบยายทวดเป็นไรป่าววะ หรือกูเสียงดังไป เลยบอกขอโทดคะเเล้วรีบวิ่งกลับขึ้นไปบนห้อง ตอนเราวิ่งขึ้นบันไดไปแล้ว กำลังจะเลี้ยวเข้าห้อง เราหันหลังลงไปดูหน้าห้องยายทวดอีกรอบ เห็นยายทวดยังยืนนิ่งๆแล้วมองมาทางเราอยู่เเบบนั้น เราเลยรีบวิ่งเข้าห้องไป พออีกวันเราสงสัยเราเลยไปถามลูกพี่ลูกน้องเราว่าที่นี่มีผีอ่อวะ มันเลยตอบเราว่าเพ้อเจ้อมีที่ไหนวะ เราก็เลยบอกว่าก็เมื่อคืนตูลงมากินน้ำอะ ได้ยินเสียงร้องไห้เเหบๆ มันจะเสียงใครวะ ลูกพี่ลูกน้องเราบอกว่าที่เมิงได้ยินอะเสียงยายทวดนี่แหละ คือลูกพี่ลูกน้องอยู่บ้านนี้ เเต่เราเเค่มาอยู่ตอนวันหยุดมันเลยรู้ทุกเรื่องอะ555 เราเลยถามต่อเลยจ้าว่า ทวดเค้าร้องทำไมวะ มันเลยตอบว่าก็เค้าเป็นโรคซึมเส้าอะ คงคิดถึงเรื่องที่ลูกเค้าที่เป็นน้องปู่ตายตั้งเเต่เล็กๆมั้ง เราเลยฮะเเบบดังมาก คือเราก็มาบ้านนี้ตั้งแต่เด็กแต่ไม่เคยรู้เลยว่าปู่เรายังมีพี่น้องอีกคนด้วย โง่มาตลอด มันบอกเราว่ามันก็พึ่งมารู้เพราะแม่มันพึ่งเล่าให้ฟังไม่นานมานี้เอง เราก็อ่อเเล้วก็บ่นๆเรื่องที่ยายทวดจ้องเราไรงี้มันก็ตอบ ก็คนแก่ก็งี้แหละเมิง เราก็เออๆไป พอตอนกลางคืนเราให้ไอลูกพี่ลูกน้องมานอนด้วยเพราะกลัวมาก เเต่มึงมาช้ามากเราเลยออกไปตามเพาะคิดว่าเดี๋ยวมึงหลับห้องป้าไปซะก่อน แต่คืนนี้ที่เราเดินออกไป ดึกกว่าเมื่อคืนมากประมาน5ทุ่มใกล้เที่ยงคืน พอเราออกไปกำลังปิดประตู เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว แล้วเราตกใจมากเพราะดราเห็นยายทวดยืนอยู่เเล้วร้องไห้เสียงเมื่อคืนเปี๊ยบ คือเราก็งงว่าเห้ยขึ้นมาทำไมดึกดื่นป่านนี้วะ คือเราเห็นเค้ายืนร้องไห้เเล้วมองขึ้นไปบนฝ้าเพดานที่มีช่องอยู่ เเต่มีเเผ่นกระดานปิดไว้ คือมันมีตั้งนานเเล้วอะไอช่องเล็กๆเนี่ย ปู่บอกว่าไว้ดูหนูอะไรงี้ ข้างใต้มันก็จะมีบันไดเล็กๆให้ปีนขึ้นไปอะ ยายทวดก็เอาเเต่ร้องไห้เสียงแบบเเหบอะ เพราะเค้าเเก่ เเต่เราฟังเเล้วขนลุกยังไงไม่รู้เลยรีบกลับเข้าห้องไป แต่พอเราเข้าห้องไปได้แป็ปเดียว ก็มีเสียงคนมาเคาะประตู เราเลยถามไปเลยว่าใครวะ มันก็เคาะอีกรอบเราเลยตะโกนไปอีกว่าก็ถามว่า ก็ถามว่าใครวะ เเต่ไม่มีเสียงตอบ มีเเต่เสียงเคาะดังขึ้นเรื่อยๆๆสักแป็ปนึงแล้วหยุดไป เงียบไปแค่เเป็ปเดียวก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น เหมือนเป็นเสียงของเด็กประมานนั้นหัวเราะเเบบน่าขนลุกอะ ดังขึ้นเรื่อยๆเราเลยเอาผ้าห่มคุมโปง คือแบบตอนนั้นคิดแล้วว่าใช่ เเต่ว่าพอเราคุมโปงได้แป็ปเดียว ก็มีเสียงเล็ดจากประตูขึ้นมาว่าเห้ยไอ...เป็นไรวะ เปิดประตูดิ ไม่งั้นตูกลับละนะ เราเลยอ้าวเสียงไอลูกพี่ลูกน้องหนิเลยรีบไปเปิดประตูให้มันเข้ามา พอเข้ามาก็ด่าเราใหญ่ว่าเมิงทำเหี้ย ไรอยู่วะ ตูยืนเคาะประตูตั้งนานไม่เปิดสักที เราเลยตอบมันว่า เมิงมายืนเคาะนานเเล้วหรอ มันบอกก็เออดิ เกือบ10นาทีได้แล้วมั้งห่า เรางงมากเลยถามมันต่อว่าเเล้วเมิงไม่เห็นทวดหรอวะ มันบอกอ๋อกูเห็นตอนเค้ากำลังลงบันไดไปอะ เค้ามายืนร้องไห้ใต้ช่องตรงเพดานปะ เราเลยรีบตอบว่าเออๆรู้ได้ไงวะ มันบอกกูเห็นเหมือนเมิงนี่เเหละสัส เเต่เมื่อก่อนเค้าก็ไม่เป็นนะ อยู่ดีๆก็พึ่งมาเป็นตอนเป็นโรคซึมเส้าหนิแหละ เค้าเเก่เเล้วเลอะๆเลือนๆแหละ เราก็เออๆ เเต่เราก็ไม่ได้เล่าเรื่องผีให้ฟังว่าเราได้ยินเสียงอะไรเพราะเดี๋ยวมันหาว่าเราเพ้อเจ้ออีกเราก็งงๆว่าเราพึ่งมารีบไปจุง ป้าเราดูหน้าตาเส้าๆเหมือนเป็นอะไรไม่รู้มาหลายวันละ เราเลยไปถามลูกพี่ลูกน้องเราว่า เเม่เมิงเป็นไรวะทำไมต้องกลับสกลด้วยวะบ้านพ่อมันอยู่สกลมันบอกอ๋อสงสัยไปเยี่ยมพ่อตูปกติเเหละ เราก็บอกเออๆ วันนี้ปู่บอกว่าพาย่าไปตรวจเบาหวาน เหลือเเค่เรากับลูกพี่ลูกน้องแล้วก็ ยายทวด เราก็เล่นกันปกติเหมือนวันอื่นเเต่วันนี้เราต้องเอาข้าวไปให้ยายทวดด้วยตอนเย็นที่ห้อง เราก็ชวนไอลูกพี่ลูกน้องเรามันก็รีบตอบว่ากูไม่อยากไปหวะ
เราเลยเเล้วเเต่ พอเราเปิดประตูเข้า ก็เห็นยายทวดเค้านั่งอยู่บนที่นอนกอดรูปอะไรสักอย่างไว้เเล้วเอาเเน่ก้มหน้าร้องไห้ เเต่เรามองไม่เห็นว่าเค้ากอดรูปใคร เราก็บอกเค้าว่า เอาข้าวมาให้คะ เค้าหยุดร้องไห้ วางภาพลงบนเตียงเเบบคว่ำรูป เเล้วเงยหน้าขึ้นมามองเรา เเล้งจ้องหน้าเราสักพักเเล้งพูดว่า ทำใจได้เเล้วนะหนู เสียงเเบบเเก่ๆเเล้วเเหบมากอะ เรานิ่งสักพักเเล้วตอบว่าทำใจเรื่องอะไรอะคะ เเต่ยายทวดเงียบไม่พูด ได้เเต่มองหน้านิ่งๆ เราก็รีบเอาข้าววางเเล้วเดินออกจากห้อง เรารีบวิ่งไปหาลูกพี่ลูกน้องเราเเล้วถามว่า ทวดเค้าเป็นไรวะทำไมเอาเเต่ร้องไห้กอดรูปใครก็ไม่รู้ มันบอกเราว่าน่าจะเป็นรูปน้องปู่มั้ง เค้าตายตั้งเเต่เล็กๆคงทำใจยากหวะ เเต่เราก็คิดว่าลูกทวดอีกคนก็ตายตั้งนานเเล้วทำไมพึ่งมาเส้าวะ เราเลยถามไอลูกพี่ลูกน้องเราอีกว่าเเล้วอะทำไมไม่เข้าไปให้กับตูวะฟวย มันบอกก็ตูขี้เกียดเดิน เราก้เออๆคือส่วนตัวเเล้วไอเนี่ยมันเหมือนเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่น้อง รักมากกสนิทตั้งแต่เด็ก พอตอนกลางคืนไอลูกพี่ลูกน้องเนี่ยมานอนห้องเรา ปู่กับย่าก็กลับมาเเล้วก็ซื้อข้าวเอามาไว้ให้ ตอนเเรกเราก้เล่นคอมในห้องปกติเเลิวอยู่ดีๆห้องเงียบ คือตอนเเรกใส่หูฟังมองเเต่คอม ไอลูกพี่ลูกน้องก้นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง พอเราเล่นอะไรเสดกำลังจะปิดคอมก้มีเสียงเหมือนมีอะไรวิ่งอยู่บนใต้หลังคา คือเรากลัวมากอยู่เเล้วอะเราเลยหันไปเรียกไอลูกพี่ลูกน้องเรา เเต่พอมองไปบนเตียงมันก้ไม่อยู่เเล้ว เราเลยมองไปที่ห้องน้ำก็ไม่มีใครเข้า เลยคิดว่ามัน เเอบกูอยู่ในตู้เสื้อผ้าป้าววะ เลยเดินเงียบๆเข้าไปเปิดกะจะหลอกมันกลับ พอเรากำลังจะเปิดกลับมีคนเปิดประตูห้องเราเข้ามา เราก็เห่ยใครวะ ไอลูกพี่ลูกน้องมันไม่ได้ออกไปนี่หว่า คือถ้าใครออกจากห้องมันต้องรู้อะ เพราะโต๊ะคอมหันหน้าเข้าประตู ส่วนที่นอนอยู่ข้างๆโต๊ะคอม เราก็กลัวมากเลยหันไปมองช้าๆ พอหันไปเราก็งงๆนิดๆเเล้วพูดว่า อ้าวเมิงหรอวะออกไปตอนไหนเนี่ยห่า55 มันเลยบอกว่าตูลงไปกินน้ำมาอะ มัวเเต่เล่นคอมมั้งเลยไม่เห็น เราก็มองมันเเป็ปนึงเเล้วบอกว่าเออคงงั้นแหละมั้ง55 มันก็เข้ามานอนอ่านหนังสือกาตูนต่อเเล้วห้องเงียบ เราคิดถึงเรื่องลูกทวดที่ตายเลยถามมันว่า เเล้วเมิงได้ถามแม่เมิงปะว่า ทำไมเค้าตายวะ มันมองเลิกอ่านหนังสือการ์ตูนเเล้วหันมามองหน้าเราเเล้วถามว่าหมายถึงใครวะที่ตาย เราเลยด่ามันเอ้าไอเ_ี้ย ก้ลูกทวดอีกคนไงห่า555 มันบอกอ๋อเเล้วบอกว่าเห็นแม่บอกว่าเมื่อก่อนตอนที่พึ่งมีบ้านนี้ใหม่ๆ มันมีโจรขึ้นบ้านตอนเเรกพวกโจรก็หาทองกับเงินเจอแล้วกำลังจะออกจากบ้าน เเต่ลูกของทวดอะตื่นขึ้นมาไปเข้าห้องน้ำเเล้วเจอไอพวกโจร เเล้วเค้าก็ร้องตะโกนโจรเลยรีบปิดปากเด็ก เเล้วเอามีดปาดคอก่อนเอาศพไปซ่อนใต้หลังคา แม่ตูเล่าเเค่นี้หวะ เราเลยแบบกลัวๆแล้วคิดในใจว่าเสียงนั่นคงเป็นผีของปู่อีกคนแน่ๆ เราก็แบบเก็บเรื่องนี้ไว้เเล้วบอกมันว่าก็ว่า ตูว่าเเล้วทำไมทวดถึงเป็นโรคซึมเส้าเพราะลูกตายน่าสงสานขนาดนี้ แต่ทำไมถึงพึ่งมาเป็นวะลูกเค้าก็ตายนานเเล้วนะ มันบอกเรานิ่งๆว่าตูก็ไม่รู้ดิวะ เราก็ทำพูดว่ามันโห่วเมิงกลัวรึไงทำหน้าเครียดเชียว555 มันนิ่งแล้วบอกว่าเออๆนอนเถอะ เราก็นอน
ต่อๆๆ พอเช้ามา เรื่องของทวดเเละปู่ที่ตายตั้งเเต่เด็กๆก็อยู่ในหัวเราทั้งวัน เเล้วก็เรื่องที่ทวดบอกเราว่าทำใจได้แล้วนะ ไอลูกพี่ลูกน้องเราขอเเทนชื่อมันมา"วิว"เเละกันขี้เกียจเขียนยาว55 วิวมันก็เป็นไรไม่รู้เงียบๆ เราตัดสินใจเดินเข้าไปที่ห้องปู่กับย่าเเล้วไปถามก่อนเลยว่าทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมา ปู่มองหน้าย่าแปปนึงเเล้วอยู่ดีปู่ก็พูดว่า เอาเถอะให้รู้ได้แล้ว เเต่ย่าก็จ้องหน้าตาแล้วส่ายหัว เราก้มองที่เค้า2คนแบบงงๆ แล้วก็คิดว่าพูดเรื่องไรกันวะ เราเลยพูดแทรกขึ้นมาเลยว่าเป็นเพราะน้องของปู่ที่ตายตั้งแต่เล็กๆหรือเปล่า ปู่กับย่าอึ้งเเล้วถามว่าไปรู้เรื่องนี้มาได้ไง ใครบอก เราเลยบอกว่าก็ไอวิวมันบอกว่าที่ทวดเป็นแบบนี้เพราะน้องปู่ตายตั้งแต่เล็กๆ ปู่เลยมองหน้าเราสักพักเเล้วพูดขึ้นมาว่า "ฟังปู่ดีๆนะ ปู่ไม่มีพี่น้องเลยสักคน ปู่เป็นลูกคนเดียว " เราอึ้งมากเลยนิ่งไปสักพัก เเล้วเงยหน้ามาบอกปู่ว่าเเล้ววิวมันจะโกหก(ชื่อเรา)ทำไม ปู่เลยถอนหายใจเเล้วพูดว่า มันก็คงพูดสนุกๆไปงั้นเเหละ คือปู่เราจะเป็นคนพูดขรึมๆนิ่งๆ คือเราแบบโคตงงอะ คือไรวะ เเล้วเด็กที่มาเคาะประตู? อะไรอยู่ใต้หลังคา? แล้ววิวจะโกหกเราเพื่ออะไร?
หลังจากที่ปู่ได้บอกเรามาว่าปู่ไม่เคยมีน้อง เราก็เเบบงงว่าเฮ้ยเเล้ววิวมาหลอกเราทำไมวะ เราเลยเดินออกจากห้องเเล้วรีบวิ่งไปหาวิว วิวมองเราที่รีบวิ่งไปหาเเล้วถามว่าเมิงรีบไปไหนเนี่ย555 เราเลยทำหน้าหงุดหงิดใส่เเล้วพูดว่าเมิงโกหกกูเพื่อไรวะ เเล้วก็บอกแบบจะแต่งเรื่องให้กูกลัวเพื่ออะไรเนี่ย มันก็บอกเราว่าเมิงจะคิดมากไมวะ กูก็พูดเล่นๆไปงั้นเเหละ เราก็เเบบอารมเสียนิดหน่อย เพราะคือแบบกลัวผีมากอะ เเล้วเรื่องก็เกิดขึ้นตอนกลางดึกอีกแล้ว.. ทวดเราเป็นคนที่ไม่ออกจากห้องเขาเลยอ่ะ อยู่เเต่ในห้องทั้งวัน ย่าเราก็เอาข้าวไปให้ทุกมื้อ ไอวิวก็มานอนกับเราเช่นเคยคะ เราก็ปกติคุยกับมันเรื่อยเปื่อย เเต่คุยไปสักพักเราก็คิดเรื่องที่มันไม่ยอมไปเจอหน้าทวดเลย เลยลองถามมันไปว่าเห้ยไอวิว ทำไมเมิงไม่ค่อยไปเจอทวดเลยวะ เมื่อก่อนกูเห็นเค้าก็เอ็นดูเมิงหนิ มันนิ่ง มองหน้าเราเเล้วตอบเเบบเสียงเรียบๆว่า "ก็ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนเเล้วหนิ" เราเลยงงเเล้วถามต่อว่า ทำไมวะ มันบอกช่างมันเหอะ มันไม่ใช่เรื่องที่เมิงต้องรู้ เราเลยเออๆเเล้วก็นอน พอตกดึกเราสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงอะไรบางอย่างดังมากจากใต้หลังคา เราเลยกลัวมากแล้วหันหน้าไปหาไอวิว เเต่ไอวิวหายไป ในห้องน้ำก็ไม่มีใคร ทีนี้เราเลยคิดว่ามันต้องไปกินน้ำแน่ๆ เเต่เรารอมันนานมาก เเล้วด้วยความไม่อยากอยู่คนเดียว เราเลยตัดสินใจว่าจะลงไปตามไอวิวขึ้นมา เลยลุกจากที่นอนไปที่ประตูแล้วเปิดประตูแบบช้าๆ แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเราทำให้เราตกใจมาก เพราะมันคือภาพไอวิวยืนร้องไห้สะอื้นแล้วมีเลือดไหลจากหัวอาบหน้า ยืนอุ้มอะไรไม่รู้อยู่ที่อกคือเราตกใจมากจนกรี๊ดออกมาลั่น.. สักพักเราสะดุ้งก็ตื่นขึ้นมาแบบตกใจมาก เเตแป็ปนึงเราก็ตั้งสติได้ว่าเมื่อกี้มันแค่ฝัน?ใช่ไหม เรายังนอนอยู่บนที่นอนนะเว้ย เลยพยายามทำใจร่มๆแล้วมองหาไอวิวที่นอนอยู่ข้างเราเเต่.. ไม่มีใครที่นอนอยู่ข้างเราเลย เราเลยไอวิวมันหายไปจริงๆหรอวะ เราตลหน้าตัวเองหลายรอบว่านี่ฝันป้าววะ ฝันใช่ไหม เเต่ผลคือเราเจ็บหน้ามากแล้วไม่ใช่ฝัน เลยตั้งสติแล้วทำใจลงไปเรียกวิวเพราะเรากลัวมากแล้วไม่ไหวจริงๆ เลยลุกจากที่นอนรีบวิ่งไปที่ประตูเปิดเเบบเร็วๆเเล้วก้มหน้าวิ่งลงบันไดไป พอลงไปเราก็เดินตามหาไอวิว เราเดินไปห้องครัวนึกว่ามันคงไปหาอะไรกิน เรารีบวิ่งไปแต่เรารู้สึกเหมือนมีใครวิ่งผ่านเร็วๆ เรากลัวมากแต่ทำใจหันไปมองด้วยความอยากรู้ เเต่กลับไม่เจออะไรแล้วอยู่ดีๆก็มีเสียงร้องไห้ เเต่ครั้งนี้ไม่ใช่เสียงเเหบกลับเป็นเสียงเด็ก เหมือนเด็กเล็กๆร้องมันเบามากเเต่เรารู้ว่ามันมาจากทางข้างหลัง เราเลยเดินถอยหลังทีละก้าวแบบไม่หันกลับไปมอง พอถึงหน้าบันไดเราก็รีบวิ่งขึ้นไปเเบบเร็วมาก พอขึ้นมาถึงชั้น2แล้วเราก็ต้องหยุดแล้วมองไปทางข้างในคือเป็นตรงข้ามของห้องปู่ ที่มีช่องใต้เพดานเจาะไว้ แล้วมีกระดานปิด มีบันไดตั้งอยู่ ปู่เอาไว้ดูสัตว์พวกหนูปู่บอกงี้ตรงนั้นเป็นผู้หญิงเเก่ยืนนิ่งๆ มันมืดมากจนเราต้องเดินเข้าไปอีกนิดนึงเลยเห็นว่านั่นทวดนี่หว่า มาทำอะไรอีกแล้ววะ ดึกแล้วนะ เราเข้าไปใกล้อีกนิดเลยได้ยินเสียงทวดพึมพัมว่า "ขอโทดๆ" เเล้วพูดวนไปอยู่อย่างนั้น สักพักก็ร้องไห้ออกมาเสียงดัง เรากลัวทวดจะเห็นว่าเรายืนอยู่เลยรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง พอเราถึงห้องก็เห็นไอวิวมันนอนอยู่บนเตียง เราเลยบอกเอ้าไอวิวเมิงไปไหนมาวะ ทำไมต้องทิ้งให้กูอยู่คนเดียวตลอดเลย กูกลัวเเทบตายเมิงรู้ไหม คือแบบมันอัดอั้นมากเพราะเราเป็นคนกลัวผีมากอะ เราเลยด่ามัน มันก็รีบบอกว่าเราว่ากูขอโทดกูไปห้องย่ามาไปนวดขาให้เค้ามาเค้าบ่นว่าปวดขา เราเลยบอกมันเลยว่า กูถามเมิงจริงๆเหอะนะ ที่บ้านนี้มีผีใช่ปะวะ มันนิ่งมองหน้าเราแล้วบอกเราว่า เมิงรู้ไปเมิงอาจจะไม่อยากยุ่งกับกูเลยก็ได้นะ เราเลยบอกว่าเมิงบ้าปะ มันจะเกี่ยวอะไรกับเมิงวะ กูเเค่อยากรู้อยากรู้เฉยๆ เพราะยังไงกูก็มาบ้านนี้อีกอยู่ดี ไม่หนีเมิงไปไหนหรอกหนะคือไอวิวมันไม่ค่อยมีเพื่อนอะ มันนิ่งมากก ต้องสนิทจริงๆพี่น้องก็ไม่มีเลย มีเเต่เราเหมือนเพื่อนมันมันบอกว่าเมิงรู้ไปยิ่งกลัว จะรู้เพื่ออะไรวะ เราเเบบหงุดหงิดอะเพราะปกติมันเล่าให้เราฟังทุกเรื่อง เราเลยบอกมันเออๆแล้วเเต่หวะเเล้วรีบนอน เพราะดึกมากแล้วอะ เราคิดว่าพรุ่งนี้เราต้องรู้อะไรบ้างให้ได้
พอเช้ามาเราตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เราจะไปถามทวดตรงๆเลยว่าทำไมทวดถึงต้องไปยืนอยู่ใต้เพดานที่มีช่องนั้นด้วย เเล้วที่นี่มีผีจริงๆใช่ไหม เราเดินไปบอกย่าเราว่าเดี๋ยววันนี้ย่าไม่ต้องเอาข้าวไปให้ยายก็ได้คะ เด๋วเอาไปไห้เอง ย่าก็บอกโอเคๆเเล้วก็ให้ไปเอาข้าวในครัว พอเราเข้าไปในครัว กำลังเดินไปหยิบกับข้าว ก็เห็นไอวิวยืนนิ่งก้มหน้า เราเห็นเลยเข้าไปถามว่าอ้าววิวมายืนทำเชี่ยไรตรงนี้เนี่ยวิวไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้า เราเลยเอามือไปเเตะไหล่มันแล้วเขย่ามันเเรงๆ มันก็ยังนิ่ง แต่คราวนี้มันเงยหน้าขึ้นมามองเราแล้วยิ้มให้แต่อยู่ดีไอวิวก็ร้องไห้ออกมา เราเลยบอกเห้ยจะร้องไมเนี่ย สักพักเราสังเกตไปบนพื้นที่มันยืนอยู่ เห็นเลือดกองเต็มพื้น เเละมีเลือดไหลลงมาระหว่างขาของวิว เราเลยถามเห้ยวิวเมิงเป็นไรวะเนี่ย วิวมันทำหน้านิ่ง จ้องหน้าเราเเบบหน้ากลัว มันไม่เคยจ้องเราแบบนี้มาก่อนแล้วพูดว่า "กูไม่ใช่วิว วิวมันต้องตามกูไปสักวัน" เราเลยกรี๊ดออกมาเสียงดังมาก เเต่อยู่ดีๆก็มีคนมาเขย่าเราจากข้างหลังแล้วพูดว่า (ชื่อเรา)เป็นอะไร ทำไมไม่เอาข้าวไปให้ทวด แล้วนี่กรี๊ดทำไม ย่าตกใจหมดเลยรีบวิ่งมา เรามองหน้าย่าสักพักแล้วหันไปตรงหน้าเราที่ไอวิวมันยืนอยู่ แต่คราวนี้ไอวิวหายไป เลือดบนพื้นก็ไม่มี ไม่มีอะไรอยู่เลย? เราเลยหันไปถามย่าว่า ไอวิวมันอยู่ไหนอะคะ เมื่อกี้มันยืนอยู่ตรงนี้ ย่าเรามองหน้าเราเเล้วตอบเเบบสีหน้าไม่ดีว่า มันคงนอนอยู่บนห้องมั้ง เมื่อกี้ย่าเห็นมันเดินขึ้นบันได้ไปหนิ เราทั้งงง ทั้งกลัว เเล้วเมื่อกี้มันคืออะไร ทำไมวิวต้องพูดว่ากูไม่ใช่วิวด้วย เราบอกย่าว่าเดี๋ยวจะเอาข้าวไปให้ทวดเเล้วคะ ไปแล้วนะคะ เรารีบเดินไปถึงหน้าห้องทวดเเล้วต้องหยุดอยู่ตรงนั้น เพราะมันมีเสียงพึมพัมๆเล็ดออกมาจากประตูเเต่ไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไร เราเลยเดินเข้าใกล้ปะตูมากขึ้น เเล้วเอาหูแนบกับประตู ค่อยๆฟังเสียงที่ทวดพูด เเละเราก็ได้ยินเสียงนั้น ท่านพูดว่า "ทวดขอโทดๆ" ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้นด้วยความอยากรู้เรื่องหลายเรื่องที่ไม่รู้เลยตัดสินใจ เคาะปะตูเเล้วเรียกบอกว่า หนูเอาข้าวมาให้คะ เสียงพึมพัมหายไปห้องเงียบลงสักพัก เรายืนรอหน้าประตูอยู่อย่างนั้น แล้วทวดก็พูดขึ้นมาว่า "เข้ามาสิ" เป็นเสียงเบามากเพราะท่านก็อายุมากแล้วด้วยทำให้ไม่ค่อยเสียงดังทวดเราอายุประมาน80กว่าๆอะ คือท่านมีเเรงเดินไรงี้นะ เเต่แบบเสียงพูดเบามาก พอทวดพูดเสร็จเราเลยเปิดประตูเข้าไป ในห้องทวดเป็นห้องเล็กๆไม่ค่อยมีอะไร มีเเต่เตียง พระบนหัวเตียง มุ้ง พัดลม เราเดินเข้าไปช้าๆ ทวดก็เอาแต่มองหน้าเราไม่พูดไม่จาอะไร พอเราเอาข้าววางให้เขาทานเเล้ว ก็ตัดสินใจถามเลย *ทวดคะที่นี่มัน ..มีผีใช่ไหม?
ทวดนิ่งสักพัก แล้วหันมาตอบเราว่า "หนูเห็นที่ไหนมาล่ะ" เราบอกว่าเราเหมือนเห็นเด็กวนเวียนอยู่ในบ้าน ได้ยินทั้งเสียงหัวเราะ มาเคาะประตู เสียงเด็กร้องไห้ ถ้านี่ไม่ใช่ผีแล้วมันคืออะไรอะคะ ทวดถอนหายใจ หน้าท่านเริ่มเสีย มองหน้าเราเเล้วพูดว่า "อะไรที่หนูไม่ควรรู้ก็ไม่ต้องรู้เสียดีกว่านะ" เราเเบบเห้ยนี่จะปิดเรากันหมดได้ไงวะ เราอึดอัดเลยพูดไป "ทวดก็ไม่ยอมบอก เมื่อคืนถามไอวิวไปมันก็ไม่พูดอะไรเลยอีก ที่บ้านนี้มันอะไรกันแน่" เราพูดแบบเสียงอารมเสียนิด เเต่อยู่ดีๆห้องเงียบทวดไม่ตอบโต้เรา แต่กลับสะอื้นสักพัก เขาก็ร้องไห้โฮออกมาแล้วพูดว่า "ทวดขอโทด ทวดไม่ได้ตั้งใจ" " มันเป็นความผิดทวดเอง" เรางงมากคืออยู่ดีๆท่านร้องไห้ทำไม เราเลยลืมเรื่องที่จะถามว่าไปยืนใต้เพดานไปก่อน แล้วรีบปลอบท่านว่าหนูขอโทดคะ ทวดเป็นอะไรไหมคะ หนูจะไม่อยากรู้ก็ได้คะ ท่านก็เอาเเต่พูดคำนั้นวนไปวนมา เราเลยบอกให้เขากินข้าว แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องด้วยความตกใจ งงมาก แล้วขอโทดใคร ขอโทดทำไม? เรานึกได้ว่าตอนเราพูดชื่อวิวขึ้นมาท่านก็เงียบเเล้วร้องออกมา เราเลยคิดว่าหรือเรื่องทั้งหมดจะเกี่ยวกับวิว เเล้วเรื่องที่เราเห็นไอวิวมาในสภาพน่ากลัวมาให้เราเห็นมันคืออะไร เราคิดไปเอง หรือว่ายังไง? เราเลยรีบวิ่งไปหาไอวิวบนห้อง
เรารีบวิ่งไปหาวิวบนห้องกับความรู้สึกกลัว งง สงสัยเต็มหัวไปหมด พอเรากำลังเปิดประตูเเต่ประตูดันล็อคอยู่เราเลยเคาะประตูหลายรอบๆมากๆ เคาะเเล้วเคาะอีกเเต่วิวมันก็ไม่เปิดซักที เราเลยตะโกนเรียนมัน "วิวนี่กูเอง เปิดประตูดิ๊" เเต่ไม่มีเสียงออกมาจากห้อง เราเลยคิดว่ามันคงเข้าห้องน้ำแน่ๆ เราเลยยืนรออยู่หน้าห้องอย่างนั้น เรายืนรอมันนานมากอยู่อะเเต่อยู่ดีๆหางตาเราไปเห็นอะไรเเว็บอยู่ริ่มสุดของทางเดินเราเลยหันไปมองช้าๆ ภาพที่เห็นทำให้เราต้องกรี๊ดเสียงดังลั่น เพราะมันคือเด็กไม่รู้อายุ เเต่รู้ว่ายังเด็กห้อยหัวลงมาจากช่องตรงเพดานที่ทวดชอบไปยืนร้องไห้ใต้ที่นั่น เป็นเด็กผู้หญิงผมยาวปิดหน้า พอเรากรี๊ดเด็กคนนั้นก็หัวเราะดังมาก ทุกอย่างทำให้เราตกใจมากเลยพยายามจะวิ่งเเต่ตัวเราขยับไม่ได้ ไม่รู้สาเหตุ เราได้เเต่หลับตาปี๋ไม่ยอมลืมตา ยืนตัวเเข็งอยู่นั้น เราเกือบจะร้องไห้เพราะด้วยความกลัว เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆเเต่สักพักเสียงมันก็เงียบไป เราลืมตาช้าๆมองไปที่ช่องนั้นอีกรอบแต่คราวนี้ ไม่มีอะไรอยู่เลย เรากลัวเลยจะวิ่งลงไปข้างล่าง เเต่พอเราวิ่งไปถึงหน้าบันไดก็เจอกับวิว เรารีบกระโดดกอดมันด้วยความที่ไม่ไหวเเล้ว กลัวก็กลัว งงก็งง ไม่รู้นี่มันเรื่องอะไร วิวเลยถามเราว่า "เมิงเป็นไรวะ" เราตอบวิว "กูเจออีกแล้วหวะวิว นี่มันเ-ี้ยอะไรวะเนี่ย กูไม่ไหวเเล้วหวะ มันบอกว่า"เห้ยใจเย็น เข้าไปในห้องกันก่อน" เราเลยตอบเออๆก็ได้ เเล้วรีบเข้าห้องโดยไม่หันไปมองไอช่องนั้นอีก พอถึงห้องเรารีบเอ่ยปากพูด "วิวที่นี่มีอะไรกันแน่วะ ทำไมทวดถึงพูดแต่คำว่าขอโทดๆ ทำไมถึงมีเด็กผีที่ไหนอยู่ในบ้านวะ เมื่อก่อนไม่เห็นจะมีเลยนะเว้ย" พูดจบมันก็นิ่งเเล้วร้องไห้ออกมาเเล้วพูดว่า "กูขอโทดหวะเมิงเเต่กูไม่รู้จริงๆนะเว้ย กูขอโทดที่บอกอะไรไม่ได้" เราเห็นมันร้องไห้เลยรีบปลอบมันด้วยความที่สงสานมันด้วยเพราะมันไม่ค่อยร้องไห้ "เออๆไม่เป็นไรกูเชื่อว่าไม่รู้อะไรก็ได้ อย่าร้องไห้เลยเมิง" เราพูดต่อว่า "เเต่ยังไงก็ก็อยากรู้หวะถ้าคืนนี้เมิงไม่ไปถามทวดกับกูกูจะกลับบ้านเเล้วไม่มาบ้านปู่อีก" มันนิ่งแล้วบอกเราว่า "ถ้าอยากรู้มากก็ได้ ถ้ากูไม่เห็นเป็นเพื่อนกูไม่มีวันช่วยหรอก" เราเลยเเบบบอกว่า "เออดี จะได้รู้พร้อมๆกันไปเลย" คืนนี้เราเลยตัดสินใจว่าจะต้องถามทวดให้ตอบให้ได้ พอถึงกลางดึกที่ถึงเวลาที่ทวดจะชอบออกมาร้องไห้อยู่ใต้เพดานที่มีช่องอยู่ เราเลยเรียกไอวิวให้เดินออกไปถามพร้อมกัน "วิวไปได้เเล้ว ถึงเวลาแล้ว" วิวทำหน้านิ่งแล้วอยู่ดีๆหน้าวิวก็เปลี่ยนสีหน้าไป ดูเหมือนคนลุกลี้ลุกลนกลัวอะไรไม่รู้ เราเลยบอกมัน "เห้ยเป็นไรอีกเนี่ย ไปได้เเล้ว " มันบอก เออๆไปดิ พอเรากำลังจะเปิดประตู วิวมันจับมือเราอีกข้างที่ไม่ได้จับอะไร เเล้วพูดว่า"ถ้ารู้อะไรไปมากกว่านี้ ก็จะไม่หนีกลับบ้านไปก่อนใช่ไหม" เราเลยตอบ เออๆไม่หนีไปไหนแน่แหละ
เราเปิดประตู้เเง้มๆดูข้างนอก เห็นทวดกำลังเดินขึ้นบันไดมาแต่ครั้งนี้ ในมือถืออะไรมาไม่รู้ เหมือนเป็นรูปภาพอะไรสักอย่างเเต่เราก็เฉยๆ เเล้วรอดูเค้าเดินไปถึงใต้ช่องเพดานนั้น พอเขาเดินไปถึงก็พึมพัมออกมาอีกแล้วว่า "ทวดขอโทด ทวดไม่ได้ตั้งใจ ทวดขอโทด"แล้วร้องไห้เสียงเเก่ ฟังแล้วน่าขนลุกเหมือนเดิม เราไม่รอช้า เปิดประตูจับมือไอวิวเเล้วเดินออกไปด้วยกัน เราเดินช้าๆไปอยู่ตรงหน้าทวด ทวดหันมาแล้วถามเราว่า "มาทำอะไรเอาป่านนี้" เราเลยตอบไปว่าหนูก็มาถามทวดไงคะ ว่าทำไมทวดต้องมายืนอยู่ใต้ไอช่องนี่ทุกวัน แล้วทำไมต้องมายืนพึมพัมๆขอโทดอยู่ทุกคืนแบบนี้หละคะ ทวดขอโทษใครกันเเน่ เรายืนมองทวดมือจับมือไอวิวเเน่น เเต่เราไม่ได้คำตอบอะไรกลับมา เเต่ทวดกลับยืนมองไอวิวด้วยสีหน้าที่ตกใจมากจนทำให้เรางง ว่าตกใจทำไม เราเลยบอกทวดว่า"เป็นอะไรอะคะ ทวดเป็นอะไร เราจ้องทวดเเบบสงสัย แต่ทวดกลับจ้องเเต่เอาวิว แล้วร้องไห้อยู่ดีๆ ก็พึมพัมใส่ไอวิวว่า ทวดขอโทดหลานนะ ทวดไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ ไปดีได้แล้วหลาน เราก็ห้ะๆ? อะไรของทวด เราเลยถามไป "ทวดจะไห้ไอวิวมันไปไหน มันยังไม่ตายนะทวด?! ทวดก้าวมาหาเราแบบช้าๆ แล้วเอามือมาเเตะไหล่เรา แล้วพูดว่า "ไอวิวมันไปนานแล้วนะ ทำใจให้ได้สักทีสิไอหนู " เราเลยงงไปหมด ความรู้สึกเหมือนนี่มันเรื่องอะไรวะ เราหันไปดูรูปที่ทวดถืออยู่ในมือ เป็นรูปของทวดถ่ายกับเด็กผู้หญิงผมยาว อายุประมานเราแล้วคนๆนั้นคือ "ไอวิว" เราเลยหันหน้าไปหาวิวแล้วถามมันว่านี่มันมันอะไรวะ แต่พอเราหันไปไอวิวก้มหน้าร้องไห้อย่างเดียวแล้วพูดว่า "ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะทวด" หนูขอโทดจิงๆ เราเลยคิดว่าที่ผ่านมาไอวิว มันคือ'ผี' หรอวะ ที่มันผลุบๆโผล่ๆแบบนี้มันตายไปแล้ว สิ่งที่คนปิดบังเรา คือไอวิวมันตายแล้วไช่ปะ ที่ทวดบอกให้ทำใจคือเรากำลังจินตนาการว่าไอวิวมันยังอยู่อะหรอ เราตกใจ กลัวไปหมด ทนไม่ไหวจริงๆเลยกรี๊ดสะบัดมือจากไอวิว เเล้ววิ่งกลับไปที่ห้อง ล็อคประตู รีบฟุบลุงไปตรงที่นอนแล้วร้องไห้นี่มันเรื่องอะไรวะ สรุปทั้งหมดไอวิว คือผีที่หลอกกูหรอ ผีเด็กที่เห็นคืออะไรวะ ในห้องมันเงียบมาก แต่อยู่ดีๆมันก็มีเสียงเบาๆเล็ดออกมาจากน้องห้องว่า "แม่ขอโทด แม่ไม่ได้ตั้งใจ" พอเราฟังดีๆ เสียงนี้มันเป็นเสียงของ 'ไอวิว' มันทำไห้เรากลัวมากขึ้น เลยตะโกนออกไป "มันเป็นผี ตายไปแล้วมาหลอกกูเพื่ออะไร เงียบสักทีสิวะ" เสียงเงียบลง ได้ยินเเต่เสียงทวดที่ยืนร้องไห้อยู่ แต่เสียงก็เบาลง เพราะท่านคงจะลงบันไดเข้าห้องไปแล้ว พอรุ่งเช้าเราเลยรีบไปบอกปู่กับย่าว่ามีเรียนต้องรีบกลับ ปู่เลยบอกว่าโอเคเดี๋ยวปู่ไปส่งที่บ้าน ตอนเราขึ้นไปเก็บของ เปิดประตูเข้าไป เราก็ต้องหยุดเพราะเราเจอกับไอวิว เรากลัวเเล้วไล่มันไห้ออกไป "เมิงออกไปสักที กูไม่อยากเห็นเมิง" มันทำหน้าเส้าแล้วบอกว่า "เมิงเป็นอะไรวะ เราเพื่อนกันปะ แล้วกูก็ยังไม่ตาย คนตายที่ไหนจะมาพูดคุยกับเมิงได้วะ" เราเลยไม่พูดไม่จารีบเก็บของลงไปหาปู่แล้วรีบให้เขาไปส่ง เรากลับถึงบ้านด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ ทั้งงง ทั้งคิดมาก นี่คืออะไรก็ไม่รู้ เเต่เราพยายามใช้เวลากับที่บ้านไปเที่ยวกับที่บ้าน เพื่อไม่ให้คิดเรื่องไอวิวอีก ผ่านไปได้ประมานอาทิตกว่า ปู่ก็โทรมาหาพ่อกับแม่เรา เเต่ไม่รู้ว่าพูดเรื่องอะไร สักพักเเม่เดินมาขึ้นมาหาเราที่พึ่งเดิยขึ้นมาบนห้อง เราเลยถามไป"แม่มีไรป้าว "
แม่บอกว่า"ปู่แกโทรมาบอกหนะ ว่าทวดเสียแล้ว" มะรืนนี้จะไปงานศพเค้า เราเลยฮะ! คือตกใจเล็กน้อยเเต่ก็แบบ ด้วยความที่เราไม่ได้สนิทกับคนทางนั้น กับทวดนี่แบบไม่ค่อยพูดจากันเลย ที่ไปคือไปหาไอวิวล้วนๆ เลยไม่ได้เสียใจอะไร เเล้วทวดก็แก่มากแล้วยังเป็นโรคซึมเส้าอีก ตอนแรกเราบอกแม่ว่า"ไม่อยากไปอะเเม่" เพราะยังคิดเรื่องไอวิวอยู่ แม่เลยบอก "เห้ยเราเป็นญาติเขาไม่ไปก็หน้าเกียจแย่สิ" เราเลยจำใจไป เเต่เราบอกว่าจะไปเเค่วันเผาเเค่นั้น
นะ เเม่เลย เออๆแล้วเเต่เเก พอเราไปถึงงานก็บรรยากาศเงียบๆ ไม่มีใครเยอะ มีเเต่ญาติที่รู้จักกัน วันเราไปคือวันเผา เราต้องเอาดอกไม้จันท์ไปใส่ในที่ใต้โรงเพื่อเผาอะ พอเราเดินขึ้นไป มันเรียกว่าปล่องที่ใช้เผาโรงศพอะ ขึ้นบันไดไปแล้วกำลังเอาดอกไม้ไปที่โรง แต่เราก็หยุดเพราะข้างๆมีโรงเล็กๆตั้งอยู่คืองงว่า มันโรงอะไรวะ ? วิว?ใช่ปะ ในหัวคือคิดงั้น พอใส่ดอกไม่เสร็จก็ต้องรดน้ำที่มือศพอะ เรียกยังไงไม่รู้หวะ เราก็รดไปตามปกติ คือเขาเปิดฝาโรงให้รดกันทุกคน โรงข้างๆที่เล็กๆมาก คือในใจก็งงในนั้นไม่น่าใส่ไอวิวได้แน่ ด้วยความสงสัยมานานเเล้วงงกับทุกๆเรื่อง เลยวิ่งไปถามปู่เลยว่า "วิว มันหายไปไหน มันตายแล้วใช่ไหมคะ" ปู่เงียบมองหน้าย่าแล้วพูดว่ามันถึงเวลาจะพูดแล้วหละ ย่าเลยพยักหน้า ปู่เลยพูดว่า" ไอวิวมันไม่ได้ตาย ถ้ามันตายคนที่อยู่กับ(ชื่อเรา)ทุกวันจะใครละ เราเลยงงเเล้วบอกว่า "เเต่ทวดบอกเองว่าวิวมันตายแล้ว ผีในบ้านคงเป็นผีไอวิว แล้วทวดยังร้องไห้ถือรูปไอวิวไว้อีก" ปู่มองหน้าแล้วพูดขึ้นว่า "ทั้งหมดคงไม่ใช่ผีไอวิวหรอกหลานเอ้ย ถ้ามันเป็นผีจริงๆคงเป็นผีของลูกไอวิวมัน" เราเลยห้ะ! ตกใจยิ่งกว่าเดิมแล้วบอกว่าไม่จริงอะปู่ ไอวิวมันไปมีลูกได้ไง อายุก็เท่านี้ แฟนก็ไม่มี หนูงงหมดแล้วนะ ตาถอนหายใจเเล้วพูดกับเราว่า "ปู่ขอโทดที่ปิดทุกอย่างไว้นะ จริงๆไอวิวมันท้อง แต่ตอนมันท้องปู่ไม่รู้คนที่รู้คือทวด เพราะทวดไปได้ยินที่วิวมันคุยโทรสัพกับอีกฝ่ายว่ามันท้องเเล้วจะไปทำแท้ง" พอไปวิวเปิดประตูออกมาทวดเลยด่าเป็นชุด เพราะเขาผิดหวังในตัวไอวิวมาก เขาทะเลาะกันกะวิวอยู่หน้าบันได เเล้วทำอีท่าไหนไม่รู้วิวตกตกจากบันไดลงมา ทวดเค้าตกใจทำอะไรไม่ถูกคิดว่าไอวิวมันตายเเล้ว เลยลากไอวิวไปใต้เพดานคงกะจะเอาไอวิวซ่อนเเต่เค้าเเก่เเล้วยกไอวิวไม่ได้ เค้าเลยนั่งลงร้องไห้อยู่คนเดียวกับไอวิวที่เขาลากมา จปู่ไปเห็นเลยไปส่งโรงพยาบาลทั้งคู ปู่ถึงรู้ว่าไอวิวมันท้องแล้วเเท้ ทวดก็สลบอยู่ที่โรงพยาบาล ตื่นมาทวดก็เล่าให้ฟังทุกทั้งน้ำตา เเล้วมัวเเต่เพ้อว่าวิวตายแล้วๆ ปู่พยายามอธิบายว่าวิวมันไม่ตาย เเต่เหมือนทวดเค้าจิตตกแล้วคิดว่าตัวเองฆ่าไอวิว ทำให้เค้าเป็นโรคซึมเศร้า เเล้วเก็บตัว ปู่ไม่รู้จะทำยังไงเลยบอกไอวิวว่ากลับบ้านไปแล้วอย่าพึ่งไปเจอทวดเลยนะ อย่าพยายามเจอเค้า เดี๋ยวเค้าจะฟุ้งซ่าน วิวมันเลยพยายามไม่เจอทวด ส่วนเเม่ไอวิวรู้เรื่องนี้เลยเสียใจเเล้วอยากจะบอกพ่อไอวิวด้วยตัวเอง เเล้วไปพักอยู่ที่นั่นซักระยะ เลยรีบไป ปู่พยายามบอกวิวไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้มันบทเรียน อย่ากลับไปทำผิดซ้ำอีก คนรอบข้างจะเสียใจนะรู้ไหม ตอนนี้ไอวิวมันกลับไปเยี่ยมพ่อที่สกล กว่าจะกลับมาก็เปิดเทอมหนะ" เราเงียบรู้สึกผิดไปหมด ไม่น่าคิดอะไรปันยาอ่อนเเล้วพูดอะไรให้ไอวิวมันเสียใจเลย เราเดินไปหาเเม่แล้วถามว่าเเม่รู้เรื่องวิวนานแล้วใช่ปะ เเม่ตอบว่า "ก็นานเเล้วแหละ เห้ออย่าคิดมากไอ(ชื่อเรา) เเกยังเด็กเรื่องบางเรื่องก็ควรรู้ทีหลัง" เราก็ปล่อยๆไป ได้เเต่รู้สึกผิดเรื่องวิว เปิดเทอมเราเลยมาบ้านปู่วันเสาอาทิต เรามาเจอวิว เเล้วขอโทดมันยกใหญ่ มันขำแล้วบอกเราว่า เมิงก็เอ๋อป้าวเนี่ย คิดว่ากูตาย555 คนตายจะมานั่งคุยกะได้ไงวะ บ้า555 เราเลยตอบ ก็เมิงเล่นมาๆหายๆเเว็บๆ เเล้วในบ้านก็น่ากลัวอีก(เราพยายามไม่พูดถึงลูกมันเลย) มันบอก เมิงอะสนใจเเต่คอม ก้ออกไปไหนก็ไม่ค่อยรู้หรอก เราก้คุยเล่นกับมันปกติ เเล้วสุดท้ายเราบอกมัน ทีหลังมีอะไรก็ไม่ต้องปิดบังก็ กูเข้าใจเมิงเสมอ มันตอบโอเคสั้น เเล้วก็ปกติเหมือนทุกวัน เรามาบ้านปู่ทุกอาทิตย์ ปู่เอาคนมาสวดเชิญวิญยานลูกวิวไปสู่สุขติ ที่บ้านก็เฉยๆไม่มึอะไร เรื่องที่วิวมันเคยมีลูกคนที่บ้านไม่พูดถึงมันไห้ไอวิวได้สบายใจ ใต้หลังคาเอาจิงๆคือหรือหนูนั่นเเหละ55 เรามโน
Cr: http://pantip.com/topic/35045473
